Hoofdpunten:

• Acceptatie voor basispolis geen probleem.
• Aanvullend verzekeren soms een probleem.

Een chronische ziekte is een zware last. Door de belasting van de aandoening zelf. Maar vaak ook door de nodige extra kosten, inclusief die voor zorg en verzekering. Terwijl mensen vaak ook hierdoor beperkt zijn in hun mogelijkheden om (extra) inkomen te verwerven .

Wie met vaste regelmaat bij de specialist of in het ziekenhuis komt, voor controle, begeleiding, behandeling, krijgt vanzelf te maken met het wettelijk verplichte eigen risico (?) in de basisverzekering. Dit bedraagt 385 euro per jaar, en daar ben je dan al gauw doorheen. In die situatie is het onverstandig om
hier bovenop ook nog eens een vrijwillig eigen risico (?) te nemen. Dit kan tot een maximum van 500 euro extra risico per jaar. Maar de premiekorting die hier tegenover staat, zal niet opwegen tegen de (bijna-) zekerheid dat je dat extra risico voor het volle bedrag zult moeten betalen (hoofdstuk 3).

Een basispolis is hoe dan ook verplicht voor iedereen. Hiervoor geldt dat alle zorgverzekeraars een acceptatieplicht (?) hebben. Dus ook wie chronisch ziek is, kan gewoon overal een basisverzekering afsluiten, tegen precies dezelfde premie en voorwaarden die voor ieder ander gelden die diezelfde polis afsluit. Maar hiermee is nog niet alles gezegd.

Mensen met een chronische aandoening zullen soms een ‘vaste’ relatie hebben met een of meer specifieke zorgaanbieders, zoals een specialist of therapeut. En wie dan graag bij diezelfde behandelaar wil blijven, moet wel goed opletten bij het overstappen naar een nieuwe zorgverzekeraar.
Want alleen als óók die een contract heeft met diezelfde behandelaar, kun je volstaan met een naturapolis (tenzij je wilt bijbetalen). Zo niet, dan ben je meer gebaat bij een polis die meer mogelijkheden biedt om zelf een zorgverlener te kiezen (hoofdstuk 2), zoals een restitutiepolis.

Verder moet je als chronisch zieke bij overstappen ook opletten als je hulpmiddelen gebruikt die in bruikleen zijn verstrekt. Wie door de ziekte bijvoorbeeld een speciaal bed nodig heeft of een pomp, moet dan wél nagaan of een nieuwe zorgverzekeraar dezelfde hulpmiddelenleverancier contracteert als de oude. Zo niet, dan moet er een nieuw bed komen, een nieuwe pomp, of wat voor hulpmiddel dan ook nodig is. En dit kan vervelend zijn voor wie gewend is aan een bruikleenhulpmiddel dat intussen goed is gaan bevallen, en aan de specifieke bediening daarvan.

Problemen kunnen ook opdoemen bij de aanvullende verzekering (?). Veel mensen met een chronische ziekte hebben zo’n aanvullende polis, en doen daar ook een beroep op. Bijvoorbeeld bij kanker (psychosociale zorg), reuma (fysiotherapie, acupunctuur) en chronische pijn (extra vergoeding voor eigen bijdragen bij sommige medicijnen). Een zorgverzekeraar mag een toelatingsbeleid voeren. Op basis daarvan kan de zorgverzekeraar iemand die veel zorg uit de aanvullende verzekering nodig heeft beslissen niet toe te laten tot de verzekering. De verzekeraar mag dus iemand voor een aanvullende polis weigeren, of een extra hoge premie vragen. Maar dat doen zorgverzekeraars alleen nog bij zeer uitgebreide aanvullende verzekeringen. Hoe hier precies mee wordt omgegaan, verschilt per verzekeraar.

Met de pijl rechtsboven ga je naar de volgende pagina. Of ga direct naar de inhoudsopgave.